ŻEGLCE MAJĄ ŚWIĘTĄ

Każdy kto był przy bliskiej osobie, która świadoma odchodziła z tego świata wie, jak każde słowo, każdy gest i błogosławieństwo otrzymane od umierającego jest ważnym. Przeżycie tych ostatnich dni, czy chwil jest tak duże, że potrafi zmienić człowieka o 180 stopni. Przewartościować wiele celów, myśli i poglądów. Zaręczam, że  nikt, kto tego nie przeżył nie zrozumie tego emocjonalnego wstrząsu jaki wtedy towarzyszy. Tacy ludzie nigdy nie zapominają usłyszanych w tym czasie słów, które są najważniejszymi pośród miliona innych usłyszanych wcześniej, a które stają się swoistym testamentem, nauką, której najbardziej uznani przez świat profesorowie nie są wstanie nam przekazać. Trwają wakacje i większość się bawi i wypoczywa, a tu taki temat. No cóż to w okresie wakacji jest rocznica urodzin żegleckiej „świętej”, którą chcę dzisiaj Wam przypomnieć.

Dziesiątego dnia kwietnia stan się pogorszył, prosiła już o wiatyk na drogę do wieczności, ale kiedy ksiądz ze Zręcina przybył, była nieprzytomna. Kapłan czekał, po godzinie odjechał niestety przytomności nie odzyskała, dopiero po jego odjeździe.

„Konam!", powiedziała odzyskując przytomność, „Je­zus, Maria, Józfie św. Wam oddaję duszę i ciało moje. Widzę wszystkie radości Ojca niebieskiego, których zażywać będę po wszystkie wieki wieków. Jestem córką Ojca niebieskiego."
Gdy jej powiedziano, że był u niej kapłan z Panem Jezusem, odrzekła: „Byłeś Zbawicielu ukrzyżowany u mnie, alem nie przyjęła ciała Twego Naj­świętszego, bom nie mogła połknąć. Jestem córką Ojca niebieskiego."  
Siostra Karolina podała jej grom­nicę do ręki i zaczęto odmawiać siedem zamków (red. modlitwa, którą odmawia się przy konającej osobie), ale przerywała sło­wami: „Święci radujcie się, bo ja jestem z Wami, i radować się będę po nieskończone wieki wieków. Jestem córką Ojca niebieskiego" - siostra zaś dodała: „Boże daj Ci wieczny odpoczynek", a Katarzyna odpowiedziała „Już mi dał”.

Druga siostra Magdalena, westchnęła: „O Boże! przyjmij ją do królestwa niebieskiego." „Jużem jest przyjęta. Jestem córką Ojca niebieskiego.” odpowiedziała Katarzyna. Nie było to majaczenie w gorączce, była przytomna, a wszystkie słowa wypowiadała głosem normalnym i bardzo wyraźnie. Zgromadzona przy łóżku rodzina i sąsiedzi nie wiedzieli co sądzić o tej sytuacji słuchali tych słów jak osłupiali, a wielu szlochało i płakało.
Katarzyna po chwili milczenia znów się odezwała: „dopuszczałeś Zbawicielu cierpienia na mnie, a nie narzekałam. Jestem córką Ojca nie­bieskiego." Te ostatnie słowa powtarzała często, bardzo często, a gdy sąsiedzi słysząc jak mówi co widzi niektórzy odważyli się zapytać - czy są godni takiej łaski, jak ona ma u Boga. Katarzyna stanowczo odpowiedziała: „Nie.”

Wtedy siostra Karolina ją zapytała: „A ja czy godna jestem?" - „Popraw się, a będziesz godna - wstydzicie się, różaniec nosić na sobie.” odpowiedziała (red. wtedy był zwyczaj noszenia różańca na szyi).

Podczas tych ostatnich chwil jakby chciała kogoś odpędzić od siebie i  z dużą siłą machała gromnicą, którą trzymała w ręku.  Pytali ją co się dzieje, odpowiedziała: „Nieprzyjaciele mię otaczają, ale nic nie wskórają.”

Zmęczona zasnęła,  a po godzinie zbudziła się i zawołała głośno: „Widzę wszystkie radości w niebie. Jestem córką Ojca niebieskiego. Jasiek, bracie!" to mówiąc, podniosła trochę głowy od pościeli, i rękę jakby do pięści złożyła, „Jasiek! czemu się ty często nie spowiadasz? Raz do roku się spowia­dasz. Pamiętaj częściej się spowiadać, a szukaj dobrego spowiednika. Masz jednego konia, (rodzina rozumiała, że to zna­czy: masz jedną duszę) Jak się ty Boga nie boisz?"

Jasiek, który miał wtedy 32 lata na te słowa stanął jak kamień i zaniemówił.

„Kajetaś braciszku! Pamiętaj, żebyś nie tracił czasu w niedziele po południu, żebyś uczęszczał na nie­szpory do kościoła. Aniołowie w niebie hymn śpiewają, a ty tracisz czas na rozrywkach." Kajetan wiedział o co chodzi, bo nie stronił od zabaw i karczmy - rozpła­kał się i całował ją po ręce.

Do ojca tak mówiła: „A wy tatusiu częściej się spowiadajcie, ale na co Wam się to przyda, kiedy zaraz po spowiedzi klniecie. A Pan niebieski woła: Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie ja was ochłodzę.”
Ojciec był głuchy i musiano mu to wszystko głośniej powtórzyć, wtedy też się rozpłakał.

Do matki tak się odezwała: „A wy mamusiu lubicie o dru­gich gadać - opamiętajcie się!“ Rozpłakała się matka, w czoło ją pocałowała, mówiąc: „Kasieńku, córko moja, kiedy toż widzisz wszystkie radości w niebie, jak będziesz w niebie, wspomnij na mnie." „Już jestem" odrzekła umierająca córka.
Do siostry Magdaleny mówiła: „Pamiętaj, że­byś się wpisała do żywego różańca. Pamiętajcie, abyście się powpisywali w różaniec. I wy mamusiu wpiszcie się w różaniec. Chodźcie do mnie wszyscy, to was pobłogosławię."
Wyjęła jej siostra gromnicę z ręki, i tą ręką żegnała, a potem rzekła: „Idźcie do domów waszych, jużeście po­błogosławieni. Ojcze niebieski! oddałam Ci duszę i cia­ło moje, pobłogosław jeszcze koniec życia mego." i po tych słowach skonała - była sobota. Miała wtedy 27 lat.

Świętą Katarzyna Laskoś z Żeglec (gmina Chorkówka), córka leśniczego Pawła i Teresy za życia była, teraz trzeba to pieczęcią kościoła jako instytucji przypieczętować. Oto bardzo stara opowieść. Działo się to w kwietniu 151 lat temu. Jest to prawdziwa i niezwykła historia o żegleckiej dziewczynie, którą ówcześni Świętą nazywali, ale czas zatarł pamięć żegleckich mieszkańców i zręcińskich parafian. Na szczęście pozostał ślad paru pożółkłych sylab, które jest najstarszym świadectwem bezpośredniego świadka o „zwykłej mieszańce Żeglec, wtedy parafianki Zręcina.
Przypadek, a może przesłanie, które będzie kiedyś miało swój ciąg dalszy. Przypadek, czy ciąg dalszy, że przypomniała o sobie na miesiąc przed swoimi urodzinami, a był to sierpień 1841 rok, a więc aż 180 lat temu.

Kasia była szczupłą, wysoką o długich blond włosach i pociągłej twarzy dziewczyną. Wraz z rodzicami i rodzeństwem mieszkała w Żeglcach pod lasem, w tym miejscu gdzie Żeglce graniczą z Podniebylem i Kopytową. Była dzieckiem bardzo posłusznym rodzicom, nawet wtedy gdy jej dziecięcy wiek kazał się buntować. Była pobożna i kiedy w pobliskiej wsi Łubienku Jezuici głosili listopadowe rekolekcje tam się też udawała już jako 24. letnia dziewczyna. Wtedy podjęła decyzję, że po śmierci swojej matki wstąpi do zakonu - często to opowiadała innym. Podobno po tych rekolekcjach jej pobożność stała się bardziej gorąca, zaraz potem w Zręcinie zapisała się do Żywego Różańca.

Trzeba nam wiedzieć, że w tym czasie mieszkańcy okolicznych wiosek nie zawsze uczestniczyli, ze względu na odległość, w  niedzielnej Mszy Świętej. Nie byli też, aż tak bardzo pobożni jak to możemy zobaczyć na wielu filmach opowiadających o tym okresie. Młodzież często wolała zabawy, wesela i uciechy karczmy niźli  niedzielne spotkania w świątyniach z Bogiem.
Ona jednak była inna, nie chodziła jak jej rodzeństwo czy rówieśnicy na zabawy, wódki też nie piła, jak wiele dziewczyn wtedy też czyniło, ale od dziecka nie opuściła żadnej niedzielnej czy świątecznej Mszy świętej w zręcińskim kościele, gdzie na piechotę szła około 4 km, pewno dzisiejszą ulicą Przylaski.
Czasy były inne i jej obowiązkiem jako dziecka - później jako dziewczyny było pasanie bydła. Już w sobotę sama będąc dzieckiem rżnęła sierpem trawę i w niedzielę rano dawała bydłu, by nie musiała go paść, czasem też prosiła rodzeństwo by ją zastąpili, a ona w tym czasie szła do kościoła w Zręcinie. W zręcińskim kościele od przedpołudnia do nieszporów zostawała, a kiedy w niedzielę bydła nie pasła to i od rana do wieczora w starym zręcińskim kościele przed obrazem Pani Zręcińskiej Królowej Nieba i Ziemi się modliła. Nie odczuwała wtedy nawet głodu, choć jej śniadanie to było dosłownie kilka kęsów chleba i o tym chlebie i chlebie niebiańskim przez cały dzień w świątyni trwała.

Umiała czytać i pisać, gdy pasła bydło dużo czytała. Lubiła poznawać żywoty świętych z książek od księdza proboszcza pożyczanych. Jej pobożność okazywała się również w postach, a w tym czasie pościło się prawie pół roku, a nie jak teraz można rzec symbolicznie. Te posty dla jej organizmu nie były dobre.  Pościła nie tylko w piątki z całą rodziną, nie jedząc nabiału ani mięsa, ale i w soboty (wtedy nabiał podczas postu też był zakazany).  Stosowała też post ilościowy jedząc jedynie kawałek słodkiego twardego ciasta raz dziennie.  Martwili się rodzice widząc jak robi się coraz to chudsza, a twarz jakby bledsza. Myśleli, że to te posty ją tak osłabiają.  

Była wiosna 1869 roku - usłyszeli śmiertelną diagnozę - suchoty (gruźlica) wtedy jeszcze nieuleczalna.
Osłabiony organizm Kasi nie miał już chęci na jakiekolwiek posiłki. Cały jej dzienny posiłek to zaledwie 2 łyki mleka oraz co jakiś czas Najświętszy Sakrament.
Spoczęła pewno na zręcińskim cmentarzu. Podczas pogrzebu trumnę otoczyło klika żegleckich wieńców z Żywego Różańca, a gdy ksiądz odszedł, brat Kajetan otworzył trumnę i całował siostrę po rękach, które wtedy nie były już sztywne, lecz giętkie - takie jak za życia wspomina świadek.

Prawdopodobne grobu dzisiaj już nie ma, nie wiem czy żyje ktoś z jej rodziny i zna więcej faktów od tych, których się mnie udało poznać i tutaj dzisiaj przypomnieć. Faktów z życia, ŻEGLECKIEJ KATARZYNY LASKOŚ i  choć ziemską pieczęciom kościoła nikt tego do tej pory nie potwierdził, ja wierzę w jej słowa wypowiedziane w agonii „Święci radujcie się, bo ja jestem z Wami”.

Jurek Szczur